Kable, rury wystające z sufitu i pustki. Tak wygląda międzynarodowe lotnisko w Nowosybirsku

– Trudno, najwyżej prześpimy się w tej klatce. Najważniejsze, że są toalety ;-)

– Wygląda nawet na to, że w jednej z nich ktoś się zaciął …

Fakt, zza drzwi jednego z trzech pomieszczeń wyglądających jak drzwi od toalety, od kilku minut dobiegało nieśmiałe pukanie i pokrzykiwanie, na które niemal nikt dookoła, łącznie z obsługą lotniska, nie zwracał uwagi. No prawie nikt. Jeden z pasażerów sprawdził przed momentem czy drzwi są na pewno zamknięte po czym odszedł szybkim krokiem, a dama w futerku stojąca bezpośrednio przede mną zwróciła uwagę kobiecie z obsługi lotniska.
– Niczewo, później – odburknęła zapytana i zawołała donośniej – Erywaaań, Ałmaaa-Ata!

Zaraz, to my przecież lecimy do Erywania.
– A pokażcie gdzie jesteście na mojej liście – zainteresowała się Rosjanka i podsunęła mi pod nos listę pasażerów. Listą był wymięty kawałek gazety, na którym ktoś odręcznie nabazgrał nazwę stolicy Armenii i nasze dwa nazwiska, a poniżej jeszcze 4 nazwiska pasażerów odlatujących do Kazachstanu.
– A żona gdzie ?
– O tam, z toalety wraca. No i tu w toalecie chyba ktoś się zatrzasnął – uprzejmie chciałem zwrócić uwagę na coraz wyraźniejsze próby oswobodzenia się kogoś z tajemniczego pomieszczenia.
– Zaraz tam ktoś przyjdzie, a wy siądźcie tu i czekajcie – zakomenderowała, oczywiście po rosyjsku.
I zaczęła bez wyraźnego celu spacerować po holu. Po 10 minutach wróciła do nas i zaczęła tłumaczyć.
– Wejdźcie na drugie piętro tam nikt was nie będzie sprawdzał. Tam jest strefa tranzytowa – wskazała kierunek, z którego przyszliśmy i zniknęła.
Super, jest jakaś inna strefa tranzytowa. Tylko gdzie do diabła jest drugie piętro. Po raz kolejny obeszliśmy 50 metrów korytarzy i sprawdziliśmy wszystkie drzwi. Wszystkie zamknięte. No nic, wracamy na dół. W salce odprawili się już niemal wszyscy pasażerowie, a celniczki zaczęły szykować się do opuszczenia posterunków. Czeski film czy zemsta za Nocne Wilki ?

– Szefowo, towarzyszko, pani kapitan … – cholerka, jak zwrócić się do rosyjskiej funkcjonariuszki, żeby jej nie urazić ? Próbuję bezosobowo, za to z niewinnym uśmiechem i najlepszym rosyjskim na jaki mnie stać.

– Przepraszam, a co z nami ? I co z tym co od godziny wali w drzwi ?
– A wy kto ? Czekać tutaj, zaraz ktoś przyjdzie.

Idzie. Wreszcie facet, może łatwiej będzie się dogadać. Otwiera tajemnicze drzwi, zza których wychyla się czarna, kudłata głowa i po krótkiej z nią rozmowie podchodzi do nas.
– Fajki masz ?
– Nie palę ale my do strefy tranzytowej musimy.
– No dobra – odpowiada zrezygnowany – zaprowadzę was, tylko zamknę drzwi. – To osoby, które nie zostały wpuszczone do Rosji – odpowiada lakonicznie na moje pytania, zastanawiając się wcześniej dobrą chwilę czy aby tym wyznaniem nie łamie tajemnicy służbowej.

Lotnisko Nowosybirsk – strefa tranzytowa

– Jak nie macie rubli to tam, w barze możecie wymienić dolary – dodaje na pożegnanie, zostawiając nas po ponad 2 godzinach od wylądowania w upragnionej strefie tranzytowej. Przy barze stoi kilkanaście kompletów wypoczynkowych. Skórzane fotele, sofy i absolutnie żywej duszy dookoła. Ok, w kącie siedzi schowana młoda dziewczyna, a za barem znudzony sprzedawca bawi się komórką. Wychodzi na to, że na jednego pasażera przypadają dwie i pół osoby z obsługi. To ma być międzynarodowe lotnisko ?

Dobrze, że przynajmniej bar jest, chociaż ceny w nim raczej europejskie. Po pięciu złotych, jakie płaciliśmy za drinka na filipińskim lotnisku, 14 zł za piwo jawi nam się w Nowosybirsku jako cena z kosmosu.

– Celnik powiedział, że mogę tu dolary na ruble rozmienić ? – pytam barmana
– Niet
– A dolarami mogę płacić
– Niet
– A internet tu jest ?
– Niet
– A zupę masz ?
– Niet
– A wódka – pytam zrezygnowany ?
– Jest i kartą kredytową możesz zapłacić – odpowiada uśmiechając się pod nosem

– No to jesteśmy w Rosji – komentuję pod nosem i powtarzam to samo kilka godzin później, podczas próby wysuszenia rąk w nowej, eleganckiej, lotniskowej toalecie. Nowoczesna suszarka zawieszona na ścianie nie działa. Bo działać nie może. Kabel zasilający dynda sobie smętnie owinięty fabrycznie w folie. Nawet gdyby ktoś chciał go z tej folii odwinąć i podłączyć to nie bardzo miałby gdzie. Na ścianie wyłożonej lśniącymi kafelkami, w promieniu kilkunastu metrów nie ma ani jednego gniazdka…