Do tego śniady przewodnik, który od godziny mówi do nas bez przerwy. Żebyśmy tylko wiedzieli co. Nasz wspólny mianownik językowy ogranicza się bowiem do mojego cześć, dzień dobry i dziesięciu liczebników, których nauczyłem się dzień wcześniej po arabsku. My próbujemy po polsku, angielsku, rosyjsku i nawet niemiecku, przewodnik odpowiada po francusku i arabsku. Szczekot wydobywający się z jego ust równie dobrze może znaczyć – cieszę się, że was widzę – jak i – no to już mam was w garści.

– Czy na pewno tego chcemy – zdążyłem pomyśleć spoglądając na wydmy ciągnące się po horyzont gdy przewodnik głośno krzyknął – Jalla – i wymownym ruchem pokazał ręką na południe. Za późno na sentymenty.

U wrót Sahary

Lewa, prawa, raz, dwa, trzy … Wielbłądzi walczyk trwa już od dobrych dwóch godzin i coraz większym problemem staje się znalezienie pozycji, w której nasze poobijane cztery litery mogłyby poczuć odrobinę ulgi.

Kolejna godzina i zaczynam się przyzwyczajać. Do monotonnego krajobrazu, bujania i wszechobecnego piasku. Okazuje się, że chusty, którymi zostaliśmy szczelnie owinięci przed wyjazdem to nie tylko podróżniczy szpan jak pierwotnie sądziłem. Mimo dobrej pogody i stosunkowo słabego wiatru drobinki Sahary wciskają się dosłownie wszędzie. Wole nie myśleć jak swoją pierwszą pustynną wyprawę przetrwa mój aparat. Musi sobie jednak radzić, jak i my próbujemy. Przy takich widokach grzechem byłoby go trzymać w plecaku.

Jeszcze jedna godzina marszu i wpadam w coś co przypomina przyjemny letarg. Czas przestaje odgrywać jakąkolwiek rolę. Jest tylko pustynia, ja i mój wielbłąd. No i jeszcze wielbłąd Anki, który co jakiś czas przypomina o sobie delikatnym porykiwaniem.

Fatamorgana ? Za jedną z wydm dostrzegamy nagle większy szałas. Tu będziemy spać ? Romantyczna wizja noclegu pod gwiazdami pęka jak bańka mydlana. Chociaż z drugiej strony … Z kurtkami przeprosiliśmy się już jakiś czas temu, a słońce jeszcze nie zaszło więc może jednak lepiej będzie pod strzechą ? Tym bardziej, że na miejscu mamy wszystko czego dusza potrzebuje. Długi stół ze skrzynek, pokryty ceratą, świadczy, o tym, że pustynny zajazd bywa czasami liczniej odwiedzany. Jest kuchnia tzn ognisko i mała, przenośna kuchenka za kotarą, oświetlenie w postaci świeczek powbijanych w resztki plastikowych butelek, a na ziemi rozłożone są pledy. Mamy nawet swojego kota, bo pies, który w muzułmańskiej kulturze jest zwierzęciem nieczystym pilnuje obejścia na zewnątrz

Tylko jak my się dogadamy z naszymi przewodnikami …

Spójrz w gwiazdy

– Ismi Christopher – wygląda na to, że mini rozmówki polsko – arabskie przyniosły pierwszy efekt.
– Ja Mohamad – odpowiedział z uśmiechem jeden z Berberów pokazując na siebie palcem.
Pierwsze lody mamy zatem przełamane. Teraz lekcja druga.
– Gdzie siku. Si-ku. Rozumiesz … ?

Chwilę to trwało ale i ten problem udało się rozwiązać, przyswajając równocześnie kilka nowych zwrotów po arabsku. W Polsce szukając toalety można grzecznie zapytać o miejsce, do którego i król wędrował na piechotę. W Tunezji, na potrzeby chwili udało nam się uknuć lokalną wersję powiedzenia. Wyjść, gwiazdy, oglądać. Prawda, że ładne ?

Pierwsza noc na pustyni minęła szybko, zbyt szybko. Berberyjska herbata i skromna kolacja składająca się z oliwek, humusu – pasty z ciecierzycy i miejscowego chleba. Lekcja arabskiego i śpiewy przy akompaniamencie bębna. A potem najpiękniejszy na świecie wschód słońca i smutny powrót do domu. Smutny, bo z ogromnym niedosytem i chęcią na więcej.

Pożegnanie z pustynią

Opuszczaliśmy Douz, miasto nazywane wrotami Sahary, wąską drogą usypaną na grobli w poprzek słonego jeziora, a piasek figlował przed naszym busem tworząc niezwykle widowiskowy spektakl. Nagle, mocniejszy podmuch wiatru spowodował, że droga w mgnieniu oka zniknęła nam z oczu. Kierowca zahamował z piskiem opon i delikatnie zjechał tam, gdzie jeszcze przed chwilą widać było pobocze. – Najprawdziwsza burza piaskowa czy to tylko Sahara żegna się z nami ?

Kilka minut później było już na szczęście po wszystkim i mogliśmy kontynuować podróż. W myślach powtarzałem słowa właściciela restauracji, w której zatrzymaliśmy się na obiad i siszę – fajkę wodną.
– Następnym razem przyjedźcie na dłużej – zapraszał pokazując nam zdjęcia z ośmiodniowej wyprawy wgłąb pustyni do oazy Ksar Ghilane.

– Przyjedziemy. Na pewno, to znaczy Inshallah – jak Bóg da …

Tunezja – wycieczka na pustynię – praktycznie

Na Saharę można dostać się w ramach wycieczek fakultatywnych organizowanych ze wszystkich, tunezyjskich kurortów. Takie rozwiązanie pozwala spojrzeć na pustynię, przejechać się na wielbłądzie lub na quadach i noc spędzić w wygodnym hotelu w Douz lub Tozeur. Lepszym rozwiązaniem jest samodzielny przejazd do Douz i skorzystanie z usług miejscowych przewodników i biur w miasteczku. Można wówczas wybierać. Wyjazd na zachód słońca, dwa lub trzy dni na pustyni, na grzbietach wielbłądów lub w wygodnych samochodach terenowych lub tygodniowa wędrówka z karawaną do Ksar Ghilane – przepięknej palmowej oazy z jeziorkiem pośrodku. Dojazd do Douz jest dość prosty lecz czasochłonny. Z nadmorskich kurortów dwa razy na dobę jedzie pociąg do Tozeur – podróż trwa praktycznie cały dzień lub całą noc zależnie od tego, którym składem się zabierzemy. Pozostały odcinek drogi można przebyć „luażami” – lokalnymi mikrobusami, które odjeżdżają gdy zbierze się komplet pasażerów.

Tekst o naszej pierwszej wycieczce na pustynię bez biura podróży ukazał się w listopadowym numerze Magazynu MM Trendy Koszalin